ماده1: کلیه کارفرمایان، کارگران ، کارگاهها، موسسات تولیدی ، صنعتی ، خدماتی و کشاورزی مکلف به تبعیت از این قانون می باشند.
ماده2: کارگر از لحاظ
این قانون کسی است که بهر عنوان در مقابل دریافت حق السعی اعم از مزد ، حقوق ، سهم
سود و سایر مزایا به درخواست کارفرما کار می کند.
ماده3: کارفرما شخصی است
حقیقی یا حقوقی که کارگر به درخواست و به حساب او در مقابل دریافت حق السعی کار می
کند مدیران و مسئولان و به طور عموم کلیه کسانیکه عهده دار اداره کارگاه هستند
نماینده کارفرما محسوب می شوند و کارفرما مسئول کلیه تعهداتی است که نمایندگان
مذکور در قبال کارگر به عهده می گیرند در صورتیکه نماینده کارفرما خارج از
اختیارات خود تعهدی بنماید و کارفرما آن را نپذیرد در مقابل کارفرما ضامن است.
ماده4: کارگاه محلی است
که کارگر به درخواست کارفرما یا نماینده او در آنجا کار می کند. از قبیل موسسات
صنعتی ، کشاورزی ، معدنی ، ساختمانی ، ترابری ، مسافربری ، خدماتی ، تجاری ،
تولیدی ، اماکن عمومی و امثال اینها. کلیه تاسیساتی که به اقتضای کار متعلق به
کارگاه اند از قبیل نمازخانه ، ناهارخوری ، تعاونیها ، شیرخوارگاه ، مهدکودک ،
درمانگاه، حمام، آموزشگاه حرفه ای ، قرائت خانه ، کلاسهای سواد آموزی و سایر مراکز
آموزشی و اماکن مربوط به شورا و انجمن اسلامی و بسیج کارگران ، ورزشگاه و وسایل
ایاب و ذهاب و نظایر آنها جزء کارگاه می باشند.
ماده5: کلیه کارگران ،
کارفرمایان ، نمایندگان آنان و کارآموزان و نیز کارگاهها مشمول مقررات این قانون
می باشند.
ماده6: بر اساس بند چهار اصل چهل و سوم و بند شش اصل دوم و اصول نوزدهم ، بیستم و بیست و هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ، اجبار افراد به کار معین و بهره کشی از دیگری ممنوع و مردم ایران از هر قوم و قبیله که باشند از حقوق مساوی برخوردارند و رنگ ، نژاد ، زبان و مانند اینها سبب امتیاز نخواهد بود و همه افراد اعم از زن و مرد یکسان در حمایت قانون قرار دارند و هر کس حق دارد شغلی را که به آن مایل است و مخالف اسلام و مصالح عمومی و حقوق دیگران نیست برگزیند.
ادامه مواد قانون کار
ماده 7 تا 33 (قرارداد کار و شرایط آن)
ماده 51 تا 61 (مدت و ساعت کار)
ماده 62 تا 74 ( تعطیلات و مرخصی ها)
ماده 75 تا 84 (شرایط کار زنان و نوجوانان)
منبع :سایت وزارت کار و رفاه اجتماعی
http://www.mcls.gov.ir/fa/lawlist/kar